Fornirowane meble

Dobry mebel fornirowany

Meble z drewna litego nie nadają się do wszystkich pomieszczeń. Muszą mieć jednolite warunki temperaturowe i wilgotnościowe, a w kuchni lub łazience są narażone na zmiany temperatury, podwyższoną wilgotność i kontakt z wodą. Niektóre gatunki drewna egzotycznego są jednak na to odporne. Niestety, meble z drewna litego są drogie. Konkurencją dla nich są meble fornirowane. Ich konstrukcja zwykle jest warstwowa. Część nośną stanowi specjalnie przygotowane drewno (na przykład sklejka) lub płyta (najczęściej MDF), dzięki czemu mebel fornirowany zazwyczaj jest lżejszy niż wykonany z drewna litego. Warstwą zewnętrzną jest fornir (cienkie płaty drewna), zwłaszcza na widocznych ściankach szafek. Dużą popularność zyskały forniry z gatunków egzotycznych ze względu na niespotykane ubarwienie, usłojenie oraz właściwości. Meble nimi wykończone są uniwersalne: pięknie prezentują się w salonie, nie szkodzi im podwyższona wilgotność w takich pomieszczeniach jak kuchnia i łazienka. Uwaga! Choć powierzchnia mebli fornirowanych, zwłaszcza łazienkowych i kuchennych, jest zabezpieczona przed wilgocią, to jednak producenci zalecają usuwanie z nich wody po użytkowaniu.

Jakie drewno na fornir?

Fornir drzewny ma do 1,5 mm grubości. By zwiększyć jego trwałość i dodatkowo wzmocnić zaokrąglone krawędzie oraz zabezpieczyć je przed uszkodzeniem, nakleja się kilka warstw forniru. Otrzymuje się w ten sposób obłóg o grubości 1,5-3 mm. Buk, olcha, brzoza, jesion, klon, orzech i sosna to najpopularniejsze gatunki drewna krajowego, z których pozyskuje się fornir naturalny. Nie mniej atrakcyjne są gatunki egzotyczne: mahoń, heban, angere i padouk. Mniej znane, ale bardzo ciekawe pod względem dekoracyjnym są gatunki takie jak czereśnia i dąb biały. Coraz większym zainteresowaniem cieszą się gatunki do tej pory zapomniane, na przykład czeczotka charakterystyczna dla stylu art déco. Na polskim rynku najczęściej spotyka się forniry modyfikowane z wenge, hebanu, zebrano, brzozy, dębu, sapelli i palisandru.